Еден Ден

Еден ден ќе го почуствуваш мирисот на липа кој ќе те намами на пролетна прошетка.

Ќе те води на местата каде што бевме среќни,да се присетиш.

Ќе чекориш по празни улици со толпа од луѓе.

продавачи,деца,парови и старци.Но некој недостига,

Еден ден носталгијата ќе посегне по тебе и ќе посакаш да можеш да го вратиш времето назад и да поминеш барем уште еден ден пресреќен,да се почуствуваш сакан,и ќе заплачеш.

Ќе слушнеш некоја стара песна и илјадници слики ќе ти поминат низ глава,и ќе си ги воздржуваш солзите исто како што правев јас кога ми кажуваше за неа.

И точно на изгрејсонце ќе здогледаш двајца прегрнати млади,а погледот ќе го задржиш над хоризонтот каде бледо ќе се гледа мојот лик.

Сети се.

Затвори ги очите и стави рака на градите

Ете сме,исто како и некогаш,среќни и прегрнати.

Јас сум насмеана,затоа не пуштај солза најмило

само остави една роза и потсети се

со најубавата насмевка прошепоти среќен роденден и затвори ги очите.

Ќе го почуствуваш мојот допир и за последен пат толку реално ќе ја видиш мојата насмевка.

И ќе сватиш.

Каде и да сум те чувам.

Најсакано мое.

Не Заборавај

И како што минуваа деновите се посилно и посилно се обидував да пронајдам некој извор на сила и енергија и да го завршам она што самата свесно го започнав.А ме болеше,знаејќи колку многу го сакав во моите очи беше скоро невозможно,незамисливо.Па како ли би изгледало тоа утро да се разбудам а да не го слушнам тој глас како поспано и толку неодоливо го изговара моето име?Каква би била ноќта ако не те слушнам,и како би изгледал мојот ден ако не те гушнам?Најмило мое,со кој зборови да ти кажам?Како да го прекинам она без кое неможам да живеам?Но знаеш,ти си навикнат да живееш за ноќите каде заспиваш во прегратките на различна жена.Твојата среќа се состои од огромна количина на алкохол и секс без никаква емоција.А јас не би можела да живеам таков живот,јас сум научена на нежност зачинета со умерена страст,на прегратки без никаква причина,бакнежи на дожд и по некој неочекувано подарен цвет,она што за тебе е клише,бедно.Јас бескрајно љубам и се надевам,таква сум јебига.Милион пати ти простив што ме навреди,што ме повреди и што заспиваше во туѓи прегратки,зарем не ти бев доволна?Зарем не се потрудив доволно и не се жртвував за тебе?Се прашувам зошто сеуште си тука?Ако не ти бев доволна и го немав она што другите го имаа зошто не си замина од мене?Полесно ќе преболев,можеби ќе плачев и ќе бев уништена но барем немаше да дозволам да ме гледаш во очи и иронично да се смешкаш кажувајќи ми како си ја бакнувал.Знаеше дека немам сила да ти речам да си заминеш,знаеше дека ми значиш повеќе од се,знаеше дека ќе те чекам нели?Ти се нахрануваше егото кога плачев ли?Како успеваш?Како правиш да те сакам иако ме газиш и ми црташ колкава будала сум?Како средуваш буквално се со едно извини без ни малечка доза на каење?Како ме маѓепса да ги затворам очите и да не гледам ништо освен тоа колку те сакам?И за последен пат те молам,остави ме.Оди си од мене и навреди ме,потсмевај ми се,фати ја неа за рака и покажи ми колку е поубава од мене,но не заборавај.Никогаш,ќе те љубам јас како да си сеуште мој оти срцево мое не знае за омраза,посебно кога се работи за тебе.

Најмило мое..