Збогум

Чашата е преполна,а душава ми е празна.

Деновите не минуваат,а ноќите траат со години.

Те мислам секогаш,како и обично.

Сонцето чинам е несреќно,оти срцево ми е.

А кога ноќта ќе падне,и месечко доаѓа до прозорот мој,за да ме утеши.

И низ солзи го колнам името твое,додека се гушам во очајот сопствен.

Не постојам,а не постоиш ни ти.

Единствено моите очи те правеја да изгледаш жив.

Единствено во мојот поглед изгледаше најубав.

А сега замини,сврти го грбот и не зборувај.

Оти не знаеш како боли.

Оти за тебе не постоев.

Оти ме уби.

Нема да те заборавам.

Од време,на време,ќе те споменам во песните мој.

Ќе ја пишувам нашата приказна која никогаш и не постоеше.

Ќе живеам од ден за ден со мислата дека едноставно никогаш не бев доволно добра за тебе.

Но ќе живеам.

Дали со болка,или среќна јас сепак ќе живеам.

И сети се,кога ќе ти е најтешко.

Само во моите очи живееше тоа што си навистина.

Во очите на другите си само тоа што се обидуваш да бидеш.

И ќе живееш тука,како совршенство.

И кога ќе те споменам ќе ми светнат очите,и некој ќе те види,на начинот на кој те гледав јас, некогаш.

И додека имам солзи,ќе живееш.

Засекогаш е малку за тоа што можевме да го имаме.

Сети се и ти некогаш на мене.

Како пријател.