Кругот на животот

Денови,месеци,години…Истиве зеници а некоја нова димензија,истово срце,а некој нов ритам,
се е исто,а сепак се е толку различно.Сеуште детски очи,сеуште чисто срце,сеуште страсен верувач.
Се е различно,а сепак се е исто.
Чудесија,прекрасно,сонцето сјае а сепак темно е.Месецот плаче а среќен е,ѕвездите спијат а будни се.
Денови,месеци,години…
Сонувам лица,сонувам сенки,ги гледам а не постојат,ги слушам а не зборуваат,плачам а солзи не капат.
Која сум? Дали постојам?Дали одразот кој го гледам во огледалото е вистински?
Која е суштината на сето ова?Зарем овој круг не престанува?Дали живеам или преживувам?
Прашања без одговор,луѓе без души,сенки кои играат во ритамот на некоја нова музика.
Не постоиме.
Не живееме.
Нашите души полни злоба се,
нашите срца се празнат за полни џебови.
Се движиме напред но гледаме позади.
Ние сме дното,најлошото.
Ние сме сето она кое не би смееле.
Прости ни,но веќе нема назад.
Уништи го светот за да ги спасиш нашите бедни души.
Уништи го денот,и ноќта и се поради кое постоиме
Одземи се од нас и остави не во беда каква никој до сега не видел.
И се прашувам,дали тогаш ќе сфатиме…
Ги продадовме најмилите,а сега касно е.