Тесни сокаци со страшни лица,темнина а сепак мирис на рози
смеење ради реда и кафе во дворот додека ветрот години носи
распеани деца и насмеани старци,и души полни со болка и гнев
толку омраза и толку беда,и насолзени очи додека се шири смев.
Се е толку болно и страшно кога го слушаш премолченото на секоја душа
толку е страшно кога луѓе врескаат а ти единствена тука слушаш.
Мрачно е,се плашам да заспијам оти и таму ги гледам
и насмеаната продавачка каде купувам леб,и таа умира во беда
И во сонот ги гледам како ме поздравуваат со плач,таму не се насмеани и радосни
во мојот сон не доаѓаат среќни луѓе туку сиромашни тажни и боси.
И барам помош и врескам,плачам додека ја согледувам вистината
јас единствена слушам врескање а толку многу ја сакам тишината.
Јас не можам да помогнам јас сум само дете кое пребрзо сваќа
дека и најдобриот човек прави грешки,и дека секоја грешка скапо се плаќа.
Но господи зарем јас да го слушам гневот,зарем јас да плачам наместо нив
Зарем да го слушам болниот лелек на мајката кое го изгубила чедото иако не бил крив.
Прости ни господи,ние луѓето сме чудни за обични смртници и премногу бараме
во наша корист и за наше добро дури и најблискиот го продаваме.
Но зошто секој човек умира сам и во тешки болки,па каде е тој среќен крај ?
Каде е тоа “Си живееја среќно до крајот на животот” и каде постои тој рај ?
Мојата мајка не ми раскажуваше приказни за сиромашни луѓе и деца боси
таа никогаш не ми кажа дека ќе истура,ми спомна само дека ќе роси.
И излегов не подготвена,излегов очекувајќи го принцот кој ќе ме спаси од тага
но зошто не доаѓа мамичке,зарем и тој беше најобична лага?
Зошто не ми кажа за сите овие луѓе кои патат,зошто ме увери дека светот е убав?
Зошто не ми кажа дека луѓе умираат плачејќи и дека не постојат никакви чуда ?
Светот е тажен мамичке,господе прости ни ние сме криви,
наместо љубов водевме рат,избиравме луѓе да умираат,а денес можеја да бидат живи.
Те молам избави ги луѓето од сиот гнев,од сета болка и од сиот бес
Сакам да гледам вистински насмеани лица а не болест,очај и стрес.
Подари и утеха на мајката која го изгуби единственото чедо,
само подари им ум и така ќе се подобри светот
Севишен си господи,ќе победиш знам и верувам,
после големиот дожд кој поплави куќи,се надевам знаете што следува.
Приказна Без Крај.. 